Goodbye!

Hi lieve allemaal,

Het duurde even voordat er weer een nieuw verhaal klaar was. Ik ben inmiddels al weer meer dan een week thuis. Het is heel fijn om iedereen weer te zien en vooral om papa en mama en kimberly te knuffelen. Het is nog steeds wel gek, maar weer zo vertrouwd. Ik moet wel wennen dat ik me moet verantwoorden hier thuis. In Engeland maakte het ze niet zo veel uit als ik 's nachts niet thuis sliep. Hier ben je toch weer meer deel van een gezin en ik moet me dus daar ook weer op aan passen. Ik mis Engeland nog niet heel erg. Natuurlijk mis ik mijn 3 kleintjes en mijn vriendinnen, maar nog niet echt zo erg. Misschien komt dat nog en misschien ook niet.

Dinsdag 14 December
De jongens waren allemaal ziek. Echt heel erg zielig. Verkouden, hoesten en koorts. Het blijft hier gewoon in het huis hangen en niemand wordt zo ooit beter. Het afscheid nemen kan beginnen. Ga vandaag voor de laatste keer naar koor toe. Het is wel erg gek hoor, want begin nu mijn leven hier echt op te bouwen en dan moet ik nu weer afscheid nemen. Heb nog lekker bijgekletst met mijn koor vriendinnetjes en op het einde afscheid genomen. Heb iedereen bedankt voor alles en nog even staan janken. Ik zal ze toch missen!

Woensdag 15 December
Heb in de morgen gewoon wat gewerkt. Daarna was het zo ver om naar Southampton te gaan en Leonie op te halen. jeej! Even staan knuffelen en janken en toen wat gaan eten in Southampton. Daarna naar Eastleigh. Thuis kennis gemaakt en wat gedronken. Verder wat rondgehangen en daarna gegeten. 's Avonds zijn we naar de bioscoop geweest; Harry Potter. Had hem al een keer gezien, maar Leonie nog niet en ik wilde hem nog wel een keer zien. Was een lange zit, dus was natuurlijk in slaap gevallen.

Donderdag 16 December
Half 8 eruit en de kids klaargemaakt. Gabriel bleef thuis bij Walter. Wij zijn met Jeremy naar Wiggle en Giggle geweest. Was de laatste keer, dus daar moest ik ook afscheid nemen. Daarna even bij de mac wat gegeten en Jeremy naar school gebracht. Wij zijn toen even nog Eastleigh in gegaan om even goed te eten en wat rond te lopen. Daarna was het weer tijd om Jeremy van school te halen. 's Avonds hebben we gekookt. Had toen nog wat ruzie met Walter, helaas.

Vrijdag 17 December
Jeremy had vandaag optreden op school. Walter had geen zin.. dus Leonie en ik gingen kijken! Jeremy zat helemaal in een hoekje gefrot en zong of danste totaal niet mee. Dat is helemaal niks voor hem! Hij houdt er altijd van om in de belangstelling te staan en te zingen en te dansen. Het leek ook wel of hij moest huilen. Toen het optreden voorbij was, kroop hij weg onder een tafel. Hij was heel hard aan het huilen en schreeuwen dat hij niet wilde. Heel gek. Heb hem geprobeerd rustig te krijgen samen met zijn juf. Op een gegeven moment kwam er een klein schattig meisje en die vroeg of hij met haar wilde spelen. Toen was het meteen goed. Wij zijn toen nog naar Walters school gelopen, want ik wilde nog even afscheid nemen van Walters lerares. Echt een schat van een mens zeg! Even thuis wat gegeten en toen was het weer tijd om Jeremy op te halen. We hebben thuis wat tv zitten kijken en toen Walter van school gehaald. Stacy kwam even later ook weer thuis. Leonie en ik zijn toen richting Winchester gegaan om daar wat te gaan eten. Het was een italiaans restaurant. En het eten was super lekker! Heerlijk nog een wijntje erbij op en een heerlijk chocolade toetje! Ik had ook afgesproken om met wat vriendinnetjes iets te gaan drinken. Erg gezellig, maar we konden niet zo lang blijven, want we moeten er morgen weer heeeeel vroeg op. Was een erg gezellig avondje zeg!

Zaterdag 18 December
Een dagje London stond gepland voor vandaag. Ik was natuurlijk vergeten te kijken hoelaat de eerste trein naar Southampton zou gaan, dus de eerste trein kwam te laat voor onze bus. We moesten dus een taxi bestellen. Om 5 uur ging de wekker, pfoe erg vroeg. Met de taxi naar Southampton en om half 7 met de bus naar London. Het begon toen net te sneeuwen. Na wat te hebben geslapen kwamen we 2,5 uur later aan in London. Even ontbeten en op naar Camden market en daarna nog wat rondgewandeld. Het begon toen kei hard te sneeuwen en we waren de weg kwijt. Helemaal nat, vies en koud zijn we weer naar London Victoria gegaan. Was een gezellige, maar koude dag. Leonie heb ik toen afgegooit bij het busstation en ik ben gaan wachten op mijn bus. Bedankt dat je er was! Die bleek door de sneeuw veel vertraging te hebben. Gelukkig had ik mijn bus omgeboekt naar een paar uur eerder. De sneeuw werd steeds erger, maar gelukkig kwam mijn bus nog wel. Rond 5 uur was ik in Southampton en kon ik met de trein naar huis. Een lange, maar leuke dag.

Zondag 19 December
Nog wat gewerkt en opgeruimd vandaag. Walter is jarig. 5 jaar. Ze hadden niet echt iets gepland, dus ik ben om 3 uur naar Winchester gegaan om afscheid te gaan nemen van mijn vriendinnetjes. We hebben wat zitten eten en drinken in de pub. Heel gezellig, maar toen was het tijd om afscheid te nemen. Ze hadden nog een hele lieve kaart en een kussen met de Engelse vlag erop gekocht. Van Mickey kreeg ik ook nog een fotolijstje met foto's van ons 2. Wat een schatten zijn het toch. Natuurlijk moest ik weer snotteren, maar hey! dat lucht wel op hoor. Ik ga ze echt heel erg missen. Ik weet zeker dat ze ook vriendinnen zouden zijn geweest als we allemaal in Nederland of in Duitsland zouden wonen.

Maandag 20 December t/m Woensdag 22 December
Ik heb deze week gewoon nog moeten werken. De jongens hadden al vakantie, maar Walter jr moest naar een voetbalkamp. Dat was gewoon bij de sportschool. Elke dag van 9 tot 12. Ik moest dus alleen Jeremy en Gabriel zien te vermaken, dat was een makkie. De laatste dagen zijn gewone dagen, niks bijzonders. Wel moesten we nog toen we 's avonds naar de inloopkliniek van de dokter gingen, aan de kant. Stacy had blijkbaar haar belasting of iets niet betaald voor de auto en toen moesten we de auto uit. Ik schrok wel, want daar sta je dan met 3 kleine, zieke, hongerige, jankende kinderen. Ik weet dat ze gewoon zo diep in de shit zitten. Daarom vind ik het ook wel erg om te gaan, maar ik kan hier niet blijven op deze manier. Ik vind het wel echt verschrikkelijk om mijn 3 jongens hier achter te laten.

Donderdag 23 December en Vrijdag 24 December
Vandaag, vandaag ga ik naar huis. Wat gek eigenlijk. Het is gek om te zeggen dat ik morgen weer in mijn eigen bed slaap en niet meer terug ga naar mijn gezin Engeland. Wat een avontuur van misschien wel een jaar zou worden is na een half jaar voorbij. Ik heb er natuurlijk zelf voor gekozen, maar ik had liever nog langer gebleven. Maar helaas, ik kan het niet meer bij dit gezin waarmaken. De afgelopen dagen waren niet meer zo gezellig. Iedereen is ziek en chaggerijnig. Lekker zo mijn laatste dagen. Nu dus helemaal goed dat ik naar huis kom, voorgoed. Nog steeds besef ik het niet. Ik ben te veel bezig geweest met het feit of mijn bus wel zou gaan. Misschien juist wel beter, maar dan moet de klap dus nog wel komen. Ik heb hier toch iets meer dan een half jaar gewoond. Niet alleen maar gewoond, maar heel mijn leven was hier. Mijn 'familie', mijn vrienden en vriendinnen, koor, sport, alles eigenlijk. Ik zit dit nu te schrijven terwijl ik aan een thee zit op de ferry, te wachten op vertrek. Ik ben zo bang dat ik een dal zal komen als ik thuis ben. Ik ben zo blij dat ik naar huis kom, maar het is ook eng. Ben zenuwachtig. In Nederland is het nu 2.30 en iedereen ligt te slapen als het goed is. Ik ben nog klaar wakker. Heb veel te veel om over na te denken. Ik ben zo bang dat ik niks vind wat ik ECHT leuk vind om te doen. Gelukkig staan papa en mama achter elke beslissing die ik ga nemen. Of ik nu ga studeren of een baan ga zoeken, als ik maar gelukkig ben. Dat geeft me er wel vertrouwen in dat ik wel iets vind wat bij me past, maar het is gewoon eng. Ik droom niet van rijk worden en ik heb nooit echt gehad van Ja, dat wil worden! Ja, vroeger toen ik klein was wilde je prinses worden. Er zijn gewoon zo veel dingen die ik nu moet uitzoeken. Er is geen vastigheid in mijn leven nu en dat moet ik terug zien te vinden. De eerste maand thuis ga ik dat uitzoeken, maar ook vooral bijkomen van mijn avontuur. Ben toch wel trots op mezelf. Ik had nooit verwacht dat ik zo lang in mijn uppie weg kon zijn. Het is nu 4 maanden geleden dat ik thuis ben geweest. Heimwee heb ik gelukkig bijna niet gehad. Er zijn natuurlijk baalmomenten geweest, maar die heb je thuis ook. Ik weet zeker dat ik veel sterker ben geworden en heb zo veel geleerd. Ik raad het iedereen aan om zo iets te gaan doen. Je komt jezelf ook echt tegen! Wat gek dat dit mijn laatste blog is. Ik heb er zo veel geschreven en het altijd goed bij proberen te houden. Niet alleen voor mezelf, maar vooral voor het thuisfront. Vandaag heb ik nog gewoon gewerkt. Beetje gek wel hoor! Ben even met Jeremy Eastleigh in gegaan om nog wat te drinken en we hebben een schattige foto in een fotohokje gemaakt. Wat zal ik mijn klein vriendje missen. De knuffelkont, de clown. Mijn kamer is helemaal leeg. Het ziet er precies hetzelfde uit als toen ik hier 6 maanden geleden kwam. Leeg, kaal, niks aan de muur, een niet thuis gevoel. Ik kan niet geloven dat het 6 maanden geleden is dat ik dit huis binnen stapte en nu ga ik d'r weer weg. Voor mijn gevoel zijn de 6 maanden voorbij gevlogen, meer als een droom. Ik kan elk moment wakker worden door mijn wekker. Het is net of ik erop neer heb gekeken, dat het een waas was. Rond 4 uur kwamen Stacy en Walter terug van de echo, ze krijgen een meisje! Snel al mijn zooi in de auto gezet, afscheid genomen van het huis en op naar Southampton. Natuurlijk moest ik janken toen ik de jongens een hele dikke knuffel gaf en wel 100 kusjes van ze kreeg. Op een of andere manier voelde ze het toch wel aan. Walter zei eigenlijk niks, kreeg nog een snelle knuffel en hij ging weer de auto in. Prima, ik heb gewoon netjes afscheid genomen. Stacy liep met me mee naar de bus. Ze had een verkeerd ticket voor me geboekt, dus moest het even omboeken. Na 100 knuffels van d'r was het tijd om te gaan. Kreeg nog een tas met cadeautjes van haar. Dag gezin, ik hoop jullie snel te zien. Dag Southampton, dag Eastleigh, dag vriendinnetjes, dag vrienden, dag koorleden, dag moeders van school en alle andere mensen die ik heb leren kennen. Vooral dag au pair avontuur, het is gedaan. Even zitten snotteren in de bus en mijn cadeautjes bekeken. Heel lief van ze. Ook een schriftje met wat verhalen over mijn tijd hier. Stacy heeft dat bijgehouden voor me! Wat een schat van een mens. Voel me nu wel heel schuldig om vooral haar hier achter te laten en natuurlijk de 3 liefste jongens van de hele wereld. Walter jr had nog heel de weg naar Southampton mijn hand vast gehouden. De busreis verliep goed. Even wat geslapen en wat gelezen. Eerder dan verwacht kwam ik in London aan. 2 koffers, die veelste zwaar waren. 1 grote tas die niet dicht kon en nog wat plastic tasjes. Leek net wel een halve zool die met al zijn hebben en houden op reis gaat. Dat is natuurlijk ook zo. Even wat gegeten en naar de wc geweest. Ik ben een expert in wachten geworden, dus het ging wel goed. Daarna naar de incheckbalie waar een enorme rij stond. Rond half 10 zat ik in de bus en kon het wachten op het vertrek naar Eindhoven beginnen. De buschauffeur is Nederlands en de grappigste buschauffeur die ik ooit heb gezien. Hij is begin 60 schat ik en zijn Engels is het slechtste ever, dus heel grappig. De bus zat bomvol, dus er kwam natuurlijk iemand naast me zitten. Maar dat vond sam niet zo erg, want het was een knappe jongeman! De bus ging niet via de tunnel maar via de ferry. We moesten daar nog best een tijdje op wachten en de reis duurde 100 min. Heb dus mooi mijn blog bij zitten werken. Na 5 minuten op het water, was ik al zo misselijk. Ben naar de wc gerent en heb daar heel de reis doorgebracht. Ze gaven al een waarschuwing dat het water nog al wild was. Nou dat heb ik geweten! Had gelukkig wat gezelschap, want was niet de enige die op de wc vloer lag te kotsen. Wat een hel zeg! Op een gegeven moment ben ik even tegen een raam gaan hangen die nat was. Dus dat gaf wat verkoeling en toen zag ik gelukkig land! In Frankrijk heb ik liggen slapen. Ik werd in Belgie wakker en wat een rotweer zeg. Zo veel sneeuw. In Nederland was het ook echt zo slecht. Gelukkig wist ik dat van te voren niet, want anders had ik me nog drukker gemaakt. Om kwart over 8 zag ik Eindhoven centraal en.... MAMA en MICHEL!!!! Op mijn sloffen naar buiten en het knuffelen kon beginnen. Het heeft even geduurd voordat we thuis waren door het slechte weer, maar thuis was alles versierd! Welkom thuis sam.

Bedankt voor alle steun, berichtjes, mailtjes, krabbeltjes, tikken, smsjes, belletjes, prikbordberichtjes en weet ik veel wat nog meer. Ik heb een geweldige tijd gehad, een half jaar in Engeland gewoond, vrienden voor het leven gemaakt, sterker geworden, verdriet gehad en vooral genoten!

Hele dikke kus, liefs en knuffels
Samantha